relacje z wypraw              galeria              o mnie              ciekawostki
informacja o krajach:

Kenia
Tanzania
zobacz trasę przejazdu:

trasa
komplet zdjęć z Afryki:

zdjęcia
wersja do druku:

Afryka.pdf
pogoda w Arusha

Arusha – Machame – Kilimandżaro (Uhuru Peak 5896 mnpm) – Mweka – Arusha


Cały następny dzień odpoczywamy i włóczymy się po Arushy. Mamy dość czasu aby wysłać pocztówki, posiedzieć na necie (1000 TS/1h), napić się piwa i kupić przeróżne pamiątki na bazarze. Głównie są to drewniane figurki zwierząt, maski, koraliki. Rano pakujemy się do busa, wraz z naszą grupą, która będzie naszym „ojcem i matką” przez 6 dni. Są to: przewodnik – Severine, asystent przewodnika – Hashimo, kucharz – Gibson i tragarze – George i Edwin. W takim oto składzie będziemy zdobywać Kilimandżaro. Shira CampDojeżdżamy do Machame gate, gdzie następuje załatwienie wszelkich formalności związanych z wejściem do parku, oraz zapakowanie rzeczy, które będą nam potrzebne podczas trekingu, czyli dwóch namiotów (jeden dla nas, drugi dla porterów i przewodnika), oraz jedzenia. Wszystkie nasze rzeczy osobiste znów jako nieliczni niesiemy sami. W końcu ruszamy. W tym dniu droga biegnie przez deszczowy las, który dosłownie jest deszczowy. Przedzieramy się przez niesamowite wprost błoto, trzeba przy tym szalenie uważać, żeby się nie poślizgnąć i nie wyglebić w nie. Bardzo przydają się kijki teleskopowe. Mimo wszystko idzie się całkiem dobrze i dość szybko, po drodze mijamy turystów chyba z całego świata. Mój podziw wzbudzają tragarze, którzy dźwigają olbrzymie wory i baniaki na... własnej głowie. Po trzech godzinach jako jeden z pierwszych docieram do Machame Camp (3100 mnpm), z którego po raz pierwszy z bliska widać Kili. Po chwili dociera reszta naszej grupy, a za nią inni, którzy tego samego dnia co my zaczęli treking. Powoli cała polana zaczyna zapełniać się stawianymi namiotami. Wrzucamy do naszego namiotu karimaty, śpiwory i plecaki, po czym przenosimy się do sąsiedniego, w którym już czeka na nas gorąca herbata i popcorn. Podczas gdy my wymieniamy się naszymi spostrzeżeniami z pierwszego dnia wyprawy zajadając popcorn, to nasi chłopcy, pod czujnym okiem Gibsona, gotują w tym czasie obiad. Idzie im to niezwykle sprawnie, widać że mają spore doświadczenie. Nie mogliśmy wyjść z podziwu dla nich jak przez te 6 dni ani razu nie powtórzyli się z potrawami, codziennie serwując nam coś innego. Za każdym razem jedzenie było przepyszne, składało się z zupy, drugiego dania i na deser owoców. Nic dziwnego, że nie szczędziliśmy Gibsonowi pochwał, tym bardziej że wszystko było przygotowywane w naprawdę spartańskich warunkach.
Wieczorem następuje odprawa i omówienie tego co nas czeka jutro, po czym wraz z nastaniem ciemności, czyli koło godziny 19:00, idziemy spać. KilimandżaroW drugim dniu, wyruszamy po śniadaniu do drugiego obozu – Shira Camp (3800 mnpm). Po drodze poznajemy dwie fajne Szwajcarki: Cornelię i Sonię, z którymi wspólnie spędzimy jeszcze 3 dni w Zanzibarze. Shira Camp jak sama nazwa wskazuje jest położony na Shira plateu, które zajmuje olbrzymią przestrzeń. Wieczorem wspaniale prezentuje się Kibo oświetlone na czerwono w promieniach zachodzącego słońca. Choć wysokość już całkiem spora, to czujemy się świetnie, aklimatyzacja z Mt. Meru działa bez zarzutu. Apetyt nam dopisuje, ze spaniem też nie mamy problemów. W nocy robi się już dość chłodno i lekko zaczyna hulać wiatr, tak że bardzo miło leży nam się w naszych ciepłych śpiworkach. W dodatku Krzychu z Bartem i Olem usypiają mnie swoją informatyczną rozmową, z której niewiele kumam (wszyscy trzej są programistami). Barafu CampNa trzeci dzień pogoda lekko się załamuje. Na przemian pada deszcz, grad i miejscami śnieg. W tym dniu osiągamy w najwyższym punkcie wysokość 4600 mnpm. Dopiero przy zejściu do następnego obozowiska pogoda się zdecydowanie poprawia i wychodzi słońce. Jesteśmy w Barranco Camp (3950 mnpm), położonym u stóp Barranco Wall. Moim zdaniem to najładniej położony obóz. Przepływa przez niego strumień spływający z lodowca, a dookoła rośnie fantastyczna roślinność, z niesamowitymi wprost drzewami giant senecio kilimanjari.
Tego dnia jesteśmy pierwszymi białymi, ostro gnaliśmy, praktycznie bez żadnych przerw tak że pięciogodzinną trasę do Barranco Camp zrobiliśmy w trzy godziny. Suszymy przemoczone rzeczy, jemy obiad, karmimy ptactwo, które bezczelnie pcha nam się do talerzy i gaworzymy ze Szwajcarkami. W nocy znów chłopaki usypiają mnie swoimi informatycznymi szyframi. Uhuru Peak 5895 mnpmW czwartym dniu wspinamy się na Barranco Wall, poczym schodzimy do ostatniego miejsca, z którego można i trzeba nabrać wody. Wszystko dlatego że położony na wysokości 4600 mnpm Barafu Camp jest suchym obozem i jest zaopatrywany w wodę wniesioną przez tragarzy, bądź turystów. Zanim jednak osiągamy Barafu Camp wspinamy się długą i monotonną ścieżką pośród sypkiego piargu. Wreszcie jesteśmy. Najwyższy wierzchołek Kili – Kibo jest tuż tuż. Z drugiej strony wspaniale prezentuje się inny szczyt Kili – Mawenzi. Mimo że jesteśmy już bardzo wysoko jest ciepło – wspaniale świeci słońce na bezchmurnym niebie. Na obiad dostajemy pyszną zupę jarzynową i spaghetti bolonese – rewelacyjne – Gibson jesteś najlepszym kucharzem jakiego znam!!! LodowiecW nocy jakoś nie bardzo mogę zasnąć – chyba trochę daje mi popalić wysokość. O północy mamy pobudkę, na śniadanie dostajemy herbatę i ciastka. Trochę czuję się niepewnie, nie wiem czy z niewyspania, czy na skutek wysokości, ale najpewniej z obu powodów. Nie mniej sprężam się i startujemy. Wychodzimy jako ostatni zespół na szczyt, z racji tego że jak powiedział nasz przewodnik – jesteśmy silni i mamy dobre tempo. Ale najpierw wszyscy chwytamy się za ręce, po czym Severin w swahili wypowiada jakąś mantrę, bądź jemu tylko znane zaklęcie, które ma zdecydować o powodzeniu naszej akcji. W końcu każdy sposób jest dobry na osiągnięcie sukcesu. Przy świetle czołówek, mając w plecakach tylko butelkę z wodą, systematycznie pniemy się w górę. Zaczynamy doganiać pierwszych maruderów, którzy wyszli godzinę przed nami. Kilku przegranych z własnym organizmem i ledwo żywych osób schodzi podtrzymywanych przez przewodników. Tymczasem nam idzie się coraz lepiej, zwłaszcza że moje wszelkie dolegliwości minęły. Po 4,5 godzinach osiągamy Stella Point (5745 mnpm). Nasza trójka (bez Ola, który tradycyjnie zaczął mieć problemy z wysokością) jako pierwsza o 6:03 czasu lokalnego dociera na szczyt – Uhuru Peak (5895 mnpm). KiboRobimy zdjęcia przy tablicy oznajmiającej, że stoimy na dachu Afryki. Jest zimno (woda w butelce zamarzła) do tego stopnia, że z trudnością robię zdjęcia (palce zamarzają). Docierają na szczyt pozostałe ekipy i Olo, który mimo problemów z pawiami dzielnie i z wielką determinacją parł naprzód. Tak więc zdobyliśmy Kilimandżaro w komplecie – realizując tym samym główny cel naszej afrykańskiej przygody.
W międzyczasie wschodzi słońce i robi się trochę cieplej. Podziwiając jedyny w Afryce lodowiec zaczynamy schodzić na dół. Po dwóch godzinach jesteśmy z powrotem w Barafu Camp. Tam dostajemy gorącą zupę grzybową, herbatę i uścisk dłoni od całego zespołu. Nasi czarni znajomi cieszą się tak samo jak my ze zdobycia Kili. To również częściowo ich zasługa a zarazem dobra reklama dla całego zespołu, który za miesiąc wyruszy znowu z kolejną grupą potencjalnych zdobywców Uhuru. Jeszcze tego samego dnia pakujemy się i schodzimy na noc do Mweka Camp (3100 mnpm). Po południu jemy ostatni obiad i umawiamy się wszyscy na pożegnalną imprezę w Arushy, na którą zapraszamy całą czwórkę która dla nas pracowała. Nasz teamWręczamy też napiwki: 60 USD dla przewodnika, po 35 USD dla asystenta i kucharza oraz po 25 USD dla tragarzy. Napiwki, choć tak się nazywają, są w rzeczywistości praktycznie jedynym wynagrodzeniem jakie otrzymują tragarze, kucharz i chyba przewodnik. Ponieważ byliśmy bardzo zadowoleni i wręcz pełni podziwu nad profesjonalizmem całego zespołu – daliśmy trochę większą zapłatę niż opisywał to przewodnik. W szóstym dniu schodzimy do Mweka Gates, gdzie dostajemy certyfikaty potwierdzające wejście na Kilimandżaro. Czekając na nasz powrotny mikrobus testujemy bardzo lokalne bananowe piwo, które mniej więcej wyglądem i smakiem przypomina pszeniczne piwo. W końcu przez Moshi wracamy do Arushy. Wieczorem zgodnie z umową idziemy do knajpy, gdzie grając w bilard i pochłaniając pyszne afrykańskie piwa (polecam Tuskera) relaksujemy się do późna w nocy.
strona 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6
2001 © dyszkin
design by dyszkin